Ik kan het niet laten om deze anecdote hier te vermelden...
Het komt geregeld voor dat mensen die zelf niet in India zijn geweest vragen wat daar in godsnaam nou zo leuk aan is: al die armoede, troep, viezigheid en primitieve omstandigheden. Met dat laatste valt het overigens reuze mee en eerlijk gezegd zijn onze ervaringen van 2 keer Noord India dat je elk negatief oordeel gelijk bij moet stellen met een positieve tegenhanger. Voor elke situatie van schrijnende armoede die je tegenkomt, is een voorbeeld van intense tevredenheid en geluk; paleisjes of schitterende tempels staan naast bouwvallen, naast stank is er ook de doordringende geur van kruiden en ga zo maar door. Het kan een intense ervaring zijn, maar bijzonder is het zeker, vooral ook het contact met de mensen.
Zo ongeveer precies dit betoog hield ik afgelopen vrijdag op een terrasje in het Vondelpark, toen een vriendin en ik in gesprek raakten met 2 mij onbekende mannen (nou ja, gesprek, één van de twee was onafgebroken aan het woord...). Bleek later dat we een uur een privé cabaret voorstelling hadden gekregen van
Hans Teeuwen en een van de Vliegende Panters, maar wist ik veel, ik kijk weinig NLse TV en bezoek bijna nooit het theater. Er zijn maar weinig "bekende Nederlanders" die ik ook ken (ik hoop dat hun ego's daartegen bestand zijn, ha ha).
Maar goed, op de vraag wat nou zo leuk is aan India dus het bovenstaande in iets kortere variant verteld en geëindigd met de opmerking dat India
een land is wat je of werkelijk schitterend vindt, of je vindt het te erg voor woorden.Stilte.
"Zoiets als ABBA dus, zeg maar?"En treffender kan de vergelijking eigenlijk niet! Op naar ABBA dus...
